தூமைத்துணி

பழனியில் என் பெயரே "தவிட்டு எண்ணெய்க்காரர்" ! அதோடு நான் இருந்த தெருவில் என் வீடு தான் பெரிய வீடு என்பதால் தெருவிலுல்லோர் " பெரிய வீட்டுக்காரர்" என்பார்கள் . அந்த தெருவில் என் வீடு போல் சிலவீடுகள் தவிர்த்து மற்ற வீடுகள் அனைத்திலும் எடுப்பு கக்கூசு தான் . சக்கம்மா - அப்போது 80 வயதிருக்கும் . இந்த கிழவி தான் வந்து அந்த வீடுகளில் பின்புறமாக வந்து மலம் அள்ளிக்கொண்டு போவாள் . என் வீட்டின் இடது பக்கம் ஒரு காம்பௌண்டில் சந்தில் மலம் அள்ளிக்கொண்டிருந்த சக்கம்மா பயங்கர கூப்பாடு போட ஆரம்பித்தாள். தெரு கூடிவிட்டது . ஒரு வீட்டில் கக்கூசில் எதோ பிரச்சினை . என்னவிஷயம் ?
"தூமை த்துனி பீயோட கிடக்கு . எனக்கு இப்படி இந்த கன்றாவியெல்லாம் பாக்கனும்னு தலையில் எழுதியிருக்கே . தூ தூ கருமம் தூ இன்னைக்கு சோறு எனக்கு எப்படி இறங்கும் . நான் என்ன பாவம் செஞ்சேன் . ஐயோ நான் இப்படியெல்லாமா சீரளியனும் . தூமை துணியை பீயோடு போட்டு கேவலபடுத்திட்டாளே. ஒமட்டிக்கிட்டு வருதே.தூ உவ்வே. " சக்கம்மா தலையில் தலையில் அடித்துக்கொண்டு ஆர்ப்பாட்டம் . பார்க்க சகிக்கவில்லை .
எனக்கு கொஞ்சம் கூட விவஸ்தையில்லாமல் அந்த நேரம் பார்த்து பாரதி தான் ஏனோ ஞாபகத்தில் வந்து தொலைந்தான் .
"விம்மிவிம்மி,விம்மிவிம்மி அழும் குரல் கேட்டிருப்பாய் காற்றே !
எங்கள் பெண்கள் அழுத குரல் மீட்டும் உரையாயோ ?
அவர் விம்மி அழவும் .........."
அப்போது அங்கே அந்த தெருவில் எல்லோர் முன்னும் அந்த மாதவிடாய் துணிக்கு சொந்தக்காரி , சிறுமைப்பட்ட சிறு பெண் அவள் குமுறி சேலையால் முகம் மறைத்து அவமானம் தாங்காமல் விம்மிவிம்மி அழுவதை காண நேர்ந்தது .