Parasite

Parasite

வேலை கிடைக்காமல் ஏழ்மையில் உழலும் போது, பித்தலாட்டத்தால், தகுதிக்கு மிஞ்சி சுக சௌகரியம் காணக்கிடைப்பது பற்றி
உடனே  நினைவுக்கு வருவது
கமல் ஹாசனின் பழைய 'பேசும் படம்'.
கண்ணைக் கூச வைக்கும்,
நெஞ்சை பதற வைக்கும்
கொடூர வன்முறை காட்சிகள் அதில் கிடையாது.

வேலையில்லாமல் இருப்பது நிர்வாணமாக இருப்பது போல. மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டது போல எவ்வளவு கனமான நிர்க்கதி.

ஒரு வேலையில்லாத ஏழை குடும்பமே humbug, scumbag தந்திரோபாயம் என பெரிய சீமான் குடும்பத்தில் வேலைகளில் செட்டில் ஆகி... ஐயோ..

 ஆஸ்கர் 'பாராசைட் 'லாஜிக் பார்க்க வேண்டாத ஃபேன்டஸி படமும் இல்லை.

மிகப்பெரிய பங்களாவின்' கீழ்ப்பகுதி சுரங்க அறை காட்சிகள் 'நிச்சய பித்துக்குளித்தனம்.'

அந்த ஏழை குடும்ப குடிலையொட்டி கண் பார்க்க ஒண்ணுக்கு போகும் பொறுக்கியை தட்டி கேட்க கூட கையாலாகாத ஆள் பணக்கார சீமானை கொலை செய்ய முடிகிறது.
கருமம், எத்தனை க்ளைமாக்ஸ் கொலைகள்.

அந்த பணக்கார மகளை காதலிக்கும் ஹீரோ தலையில் கல்லை தூக்கி பலமாக போட்ட பின் ரத்தம் குபு, குபுவென பெருகி, (பிழைப்பதரிது தெரியுமா?) பின் காதலியால் காப்பாற்றப்படுகிறானா?
கடைசியில் அந்த பெரிய பங்களாவையே விலைக்கு வாங்கி விடுகிறானாக்கும்?
இதெல்லாமே
அர்த பழசு எம். ஜி.ஆர் சமாச்சாரங்கள்.
பங்களாவை விலைக்கு வாங்குவதாக கனவு காண்கிறான் என்றால் If wishes were horses beggars would ride.

பழைய மொந்தையில் கெட்டுப் போன காலாவதியான சரக்கு.

அப்புறம் அந்த கல், வெள்ளம், அது, இது என்ற உருவக மிரட்டல்.
தலையில், மூளையில்
இரும்பு குண்டால் அடிக்கிற சித்ரவதை.

Those Metaphors are the director 's tool to fool
 the so called movie connoisseurs.
மூளை வெளிய தொங்குற திரையிருட்டு ஞானிகள் அவற்றோடு கட்டிப்புரண்டு, ஆனந்த கண்ணீர் வடிக்கட்டும். கொட்டு அடிக்கட்டும்.
டும் டும் டும் டும்.